Σε κάποια ανείπωτη στιγμή
ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο.
Ξεκινάμε, χωρίς να έχουμε συνείδηση,
ένα υπέροχο ταξίδι.
Το ταξίδι της ζωής.
Το πιο υπέροχο από όλα είναι
ότι δεν ταξιδεύουμε μόνοι μας.
Με τους άλλους συνταξιδιώτες
μαθαίνουμε μαζί
να αγαπάμε,να πονάμε,
να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε.
Με κάποιους από αυτούς αναπτύσσουμε
ισχυρούς δεσμούς.
Μας εμπνέουν και τους εμπνέουμε.
Μας επηρεάζουν και τους επηρεάζουμε.
Είναι πάντα δίπλα μας
όπως και εμείς για αυτούς.


Υπάρχουν όμως συνταξιδιώτες
που δε τους γνωρίσαμε ποτέ προσωπικά
αλλά μπορούν να μας επηρεάζουν
το ίδιο αλλά ίσως και περισσότερο
από αυτούς που έχουμε δίπλα μας.
Συνταξιδιώτες που μπορούν
να αγγίξουν τις καρδιές μας
μέσα από τα έργα τους.
Τάσος Λειβαδίτης, Αντώνης Σαμαράκης,
Έγκαρτ Κέρετ, Τσάρλς Μπουκόφσκι
είναι μερικοί από τους συνταξιδιώτες
που δεν γνώρισα ποτέ προσωπικά
αλλά το έργο τους με επηρέασε βαθιά.
Είχα την αίσθηση
ότι μου ψιθυρίζουν στο αυτί
«να το κάνεις και εσύ».
Η συγγραφική μου ιδιότητα
ανήκει πρώτα από όλα σε αυτούς
αλλά και σε όλους τους δημιουργούς
που συνάντησα και με παρέσυραν
σε αυτό το μοναδικό ταξίδι
και χωρίς καν να καταλάβω
βρέθηκα εδώ.